Nowoczesne leczenie choroby wieńcowej
Choroba wieńcowa, zwana również chorobą niedokrwienną serca jest schorzeniem spowodowanym niedostatecznym ukrwieniem oraz dotlenieniem serca.
Dzieje się to wskutek zwężenia lub zamknięciem światła tętnic wieńcowych odżywiających mięsień serca. Choroba wieńcowa objawia się najczęściej występowaniem zawału serca lub dusznicą piersiową (dusznica bolesna, angina pectoris). Częstotliwość bicia serca jest ważnym czynnikiem ryzyka u chorych z chorobą wieńcową. Obniżenie ciśnienia spoczynkowego, tempa bicia serca do około 70 uderzeń na minutę niejednokrotnie przedłuża życie pacjentom ze stabilną chorobą wieńcową. Dowiedziono, że im wolniejsze jest tempo bicia serca pacjentów, tym mniejsze ryzyko zgonu.
Wykazano, że częstsza praca serca wpływa negatywnie na stan wewnętrznych warstw naczyń wieńcowych. Dochodzi wówczas do uszkodzenia śródbłonka. Gdy tętno w spoczynku przekracza 80 uderzeń na minutę, zwiększa się również ryzyko pęknięcia blaszki miażdżycowej.
Obecnie, w terapii zwiększonego rytmu serca stosuje się:
- inhibitory ACE (enalapril, kaptopril),
- beta-adrenolityki (propranolo, bisoprolol),
- antagoniści aldosteronu,
- iwabradynę.
Piśmiennictwo
Źródło tekstu:
- 1. Opolski G., Filipiak K.J., Poloński L., Ostre zespoły wieńcowe, Elsevier, 2002.
2. Runge M.S., Ohman E.M., Kardiologia Nettera, Elsevier, 2009.
