Czym charakteryzuje się kardiomiopatia rozstrzeniowa?
Kardiomiopatia rozstrzeniowa (ang. dilated cardiomyopathy- DCM) jest chorobą mięśnia sercowego, charakteryzującą się poszerzeniem lewej lub prawej komory lub obu komór serca, z upośledzeniem czynności skurczowej.
Jakie są przyczyny kardiomiopatii rozstrzeniowej?
Przyczyny DCM są niedokońca poznane. Uważa się, że choroba ta powodowana jest kilkoma czynnikami, często współwystępującymi z:
- mutacjami genów białek zrębu komórkowego oraz białek filamentów pośrednich,
- zakażeniami wirusowymi (adenowirusy, echowirusy, wirusy grypy, HIV oraz wirusy Coxackie),
- toksynami (alkohol, kokaina, antracykliny),
- zaburzeniami immunologicznym,
- chorobami niedokrwiennymi serca,
- chorobami nerwowo-mięśniowymi,
- zaburzeniami metabolicznymi.
U ok. 20-30% chorych, udowodniono rodzinne występowanie kardiomiopatii rozstrzeniowej, a u ok. 10% krewnych osób z rodzinną DCM stwierdza się bezobjawową postać choroby. Tylko w 50% przypadków udaje się ustalić jednoznacznie przyczynę choroby.
Objawy kardiomiopatii
Objawy kardiomiopatii rozstrzeniowej, to objawy zastoinowej niewydolności serca, której nasilenie jest różne. Najczęściej chory zgłasza pogarszającą się tolerancję wysiłku, duszność w pozycji leżącej, uczucie szybkiego bicia lub kołatania serca i obrzęki obwodowe.
Postawienie diagnozy bywa niekiedy trudne, gdyż objawy nie są charakterystyczne i występują w wielu chorobach serca. Badaniami pomocniczymi, które wykonuje się w trakcie diagnostyki są: EKG, RTG klatki piersiowej, Echokardiografia, cewnikowanie serca i niekiedy biopsję endomiokardialną.
Rozpoznanie stawia się na podstawie dokładnie zebranego wywiadu, badania przedmiotowego, wymienionych powyżej badań dodatkowych oraz wykluczeniu innych możliwych przyczyn powiększenia lewej komory.
Leczenie
Jeśli chodzi o leczenie kardiomiopatii rozstrzeniowej, stosuje się jedynie leczenie objawowe, takie, jak w przewlekłej niewydolności serca.
DCM cechuje się dużym zróżnicowaniem przebiegu choroby u poszczególnych pacjentów. Od długich okresów bezobjawowych, po szybko postępującą niewydolność serca.
Około 25% chorych umiera w ciągu roku od rozpoznania, 50% w ciągu 5 lat. Jedynie u 25% chorych następuje poprawa. Najsilniejszymi predyktorami zgonu są wielkość jam serca, maksymalne zużycie tlenu i frakcja wyrzutowa serca.
Piśmiennictwo
Źródło tekstu:
- Gajewski P. i wsp., „Interna Szczeklika 2018”, Medycyna Praktyczna, Kraków 2018, s. 374- 375.
