Zaburzenia rytmu

Do maja 2022 roku poza badaniami klinicznymi i rejestrami przy użyciu kamizelki defibrylującej w całej Polsce zabezpieczono ponad 50 pacjentów w ramach zleceń z 26 wiodących ośrodków. Polska jest pierwszym krajem w Europie Środkowo-Wschodniej, w którym technologia WCD (ang. wearable cardioverter-defibrillator) została udostępniona komercyjnie.

Nowoczesna diagnostyka i terapia arytmii może i powinna odbywać się z wykorzystaniem nowoczesnych technologii medycznych. Zwłaszcza tych, które nie stanowią już technicznych nowinek, a mają potwierdzoną w badaniach naukowych i wieloletniej praktyce klinicznej skuteczność i bezpieczeństwo – ocenia prof. Jarosław Kaźmierczak, kierownik Kliniki Kardiologii Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego w Szczecinie, konsultant krajowy w dziedzinie kardiologii. Jak zauważa profesor, w zakresie elektroterapii można mówić o czterech zasadniczych obszarach: stałej stymulacji serca, kardiowersji-defibrylacji, terapii resynchronizującej oraz o zabiegach ablacji podłoża arytmii.

10 stycznia 2019 roku Ministerstwo Zdrowia ogłosiło, że minister zdrowia, prof. Łukasz Szumowski, podpisał rozporządzenie wprowadzające do wykazu świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego nowe świadczenia opieki zdrowotnej. Wśród nich znajduje się procedura wszczepienia/wymiany całkowicie podskórnego kardiowertera-defibrylatora (S-ICD).

Implantacja urządzenia kardiologicznego to ważny moment w życiu pacjentów z zaburzeniami rytmu serca. Jak na co dzień funkcjonować z wszczepionym urządzeniem: co wolno, a czego lepiej unikać z wszczepionym kardiowerterem-defibrylatorem (ICD), stymulatorem serca (IPG), urządzeniem do terapii resynchronizującej (CRT), stosowanymi w terapii różnego rodzaju arytmii?

Kardiologiczne układy wszczepialne mają duży wpływ na poprawę rokowania pacjentów ze złożonymi postaciami arytmii. Ta metoda terapii zaburzeń rytmu serca, choć skuteczna, niesie ze sobą ryzyko komplikacji, które, ze względu na skalę, stanowią poważne wyzwanie kliniczne. Badania z zakresu medycyny nuklearnej pozwalają zdiagnozować powikłania wcześniej i bardziej precyzyjnie oraz leczyć je skuteczniej. Dziś pacjenci muszą jednak czekać na nie w długich kolejkach.– Rozwiązaniem jest aktualizacja wskazań do refundacji w badaniach obrazowych oraz potraktowanie pacjentów z powikłaniami po zabiegach elektroterapii priorytetowo – mówią eksperci Sekcji Rytmu Serca Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego i Polskiego Towarzystwa Medycyny Nuklearnej.

Zaburzenia rytmu serca, arytmia, migotanie przedsionków – z tymi terminami spotkał się zapewne nie jeden z nas. Blisko 1 % populacji ogólnej, cierpi na migotanie przedsionków. Czym jest torsade de pointes? Czy jest groźne?

Każdy zabieg operacyjny, w tym zabieg kardiochirurgiczny jest bardzo dużym obciążeniem dla organizmu. Wymaga przeprowadzenia dogłębnego postępowania diagnostycznego oraz odpowiednio zbilansowanego sposobu odżywiania, który zapewni pacjentowi szybki powrót do pełnej sprawności.Właściwe żywienie w okresie okołooperacyjnym, czyli przed i po operacji jest istotnym elementem pozwalającym na zmniejszenie ryzyka rozwoju niedożywienia, pozwala na szybkie gojenie się ran, zapewnia krótszy czas hospitalizacji oraz zmniejsza ryzyko powikłań pooperacyjnych. Zapotrzebowanie energetyczne pacjenta w okresie okołooperacyjnym zwiększa się. Jednak w skutek toczącego się w organizmie procesu chorobowego, utraty łaknienia, pacjent nie zaspokaja potrzeb żywieniowych organizmu. W ciężkich i przewlekłych stanach chorobowych takie postępowanie może doprowadzić do rozwoju niedożywienia. Aby do tego nie dopuścić przed planowanym zabiegiem kardiochirurgicznym należy zadbać o właściwie zbilansowaną, dostarczającą wszystkich składników pokarmowych dietę, szczególnie bogatą w białko, które wpływa na procesy odbudowy tkanek i narządów oraz zapewnia łatwiejsze gojenie ran pooperacyjnych.

W przypadku pacjentów, którzy cierpią na bardzo silne zmiany akcji serca, konieczne jest wykonanie szczegółowych badań i podjęcie leczenia. Mowa tutaj o zbyt silnym spowolnieniu akcji mięśnia sercowego (fachowo stan taki nazywa się bradykardią, czyli rzadkoskurczem serca).Nie ulega wątpliwości, że spowolnione bicie serca, spowodowane jest w większości przypadków niewydolnością bądź uszkodzeniem w przewodnictwie i generowaniu impulsów elektrycznych. Patologia ta może występować zarówno u dzieci, osób dorosłych jak i starszych.Stan ten stanowi zagrożenie dla zdrowia oraz życia pacjenta. Jedynym ratunkiem dla pacjentów cierpiących na bradykardię pozostaje wszczepienie stymulatora serca (rozrusznika serca). To dzięki niemu możliwe jest generowanie pobudzenia, które rozchodzi się w sercu i prowadzi do jego skurczu. Stymulatory serca mogą być zakładane na pewien czas bądź na stałe.

W warunkach zdrowia, rolę źródła sygnału elektrycznego spełnia węzeł zatokowy (tzw. naturalny rozrusznik serca).

Porada składa się z:Wprowadzenie do porady,Cel krążenia pozaustrojowego,Budowa sztucznego płuco-serca.Poznanie szczegółowych faktów dotyczących anatomii, fizjologii i patofizjologii człowieka (zwł. pracy układu sercowo-naczyniowego) oraz rozwój nowoczesnej anestezjologii, opracowanie produkcji heparyny (jako silnego środka przeciwzakrzepowego), pozwoliło na wdrożenie metody krążenia pozaustrojowego – tzw. sztucznego płuco-serca – u pacjentów z wadami wrodzonymi serca, czy też tętniakami (poszerzeniami) aorty w przebiegu miażdżycy.

Rozrusznik serca, nazywany jest także stymulatorem serca (kardiostymulator) i może być stosowany u pacjentów czasowo (odpowiada za stymulację w nagłych i niebezpiecznych sytuacjach) lub na stałe (rozrusznik jest implantowany pacjentowi). Jego zadaniem jest elektryczne pobudzanie serca. Stymulator serca składa się z baterii, układu elektronicznego oraz elektrod. Odpowiada za monitorowanie i kontrolowanie czynności mięśnia sercowego oraz wyzwalanie impulsów, wtedy gdy istnieje taka konieczność. O rodzaju stymulacji decyduje lekarz na podstawie przeprowadzonych badań oraz stanu chorego.

Zawałem mięśnia sercowego (potocznie nazywane atakiem serca), nazywamy obejmującą dany obszar serca, martwicę, która powstała na skutek całkowitego bądź bardzo obszernego zamknięcia światła naczynia wieńcowego.Może on mieć miejsce w każdym obszarze mięśnia sercowego (najczęściej jednak obejmuje obszar ściany lewej komory), a jego najczęstszą przyczyną jest pęknięcie blaszki miażdżycowej. Do zawału dochodzi najczęściej w godzinach porannych bądź do południa.

Stymulator, inaczej sztuczny rozrusznik serca, to urządzenie, którego zadaniem jest elektryczne pobudzanie rytmu serca.

Stent, definiowany jest jako niewielka zwinięta „sprężynka”, którą umieszcza się we wnętrzu naczynia krwionośnego w celu przywrócenia jego drożności.

Pacjenci posiadający rozrusznik serca mogą normalnie i samodzielnie funkcjonować w życiu codziennym, ale ważne jest by przestrzegali wszystkich zaleceń od lekarza kardiologa.

Rozrusznik serca, nazywany inaczej stymulatorem, jest urządzeniem, które służy do elektrycznego pobudzania rytmu serca.

Zabieg wszczepienia sztucznego stymulatora serca wymaga odpowiedniego przygotowania pacjenta oraz obserwacji zaraz po jego wykonaniu.

Stymulator serca, zwany również kardiostymulatorem lub sztucznym rozrusznikiem serca, jest urządzeniem elektrycznym wszczepianym do ciała pacjenta.

Pacjenci mający rozrusznik serca, mogą normalnie i sprawnie funkcjonować w życiu codziennym.

Stentem, nazywamy małą skręconą „sprężynkę”, która umieszczana jest we wnętrzu naczynia krwionośnego po to by je udrożnić i umożliwić przepływ krwi oraz substancji odżywczych.