Rozruszniki i stenty

Rozrusznik serca (stymulator) jest urządzeniem, które służy do elektrycznego pobudzania rytmu serca. Rodzaj stymulatora oraz typ zastosowanej stymulacji zależą od schorzenia, które było wskazaniem do wszczepienia rozrusznika serca. Stosowany jest kod czteroliterowy, który informuje o rodzaju zastosowanej stymulacji. Kod ten jest wpisywany w książeczkę stymulatorową pacjenta, którą otrzymuje po zabiegu i z którą co pewien czas zgłasza się na kontrole lekarskie. Zaleca się, aby pierwsza kontrola odbyła się po 2-3 miesiącach, następnie co najmniej raz w roku. W przypadku zagrażających pacjentowi zaburzeń rytmu serca ( np. zespół chorego węzła zatokowego, migotanie przedsionków z wolną akcją serca, czy też omdleń), których leczenie farmakologiczne nie przyniosło oczekiwanych rezultatów, wskazane jest wszczepienie rozrusznika serca. Decyzja o wszczepieniu stymulatora jest oparta o szereg badań dodatkowych określających stopień zaawansowania zaburzeń rytmu, obecne objawy i ich wpływ na codzienne funkcjonowanie i komfort życia pacjenta.
 

Wszczepienie rozrusznika serca jest zabiegiem wykonywanym w znieczuleniu miejscowym i sedacji. Elektrostymulacja serca może być czasowa lub stała. Stymulację czasową stosuje się u pacjentów z przejściową objawową bradyarytmią, czy też u takich chorych, którzy są zagrożeni jej wystąpieniem. Rozrusznik serca wszczepia się podskórnie, miejsce najczęściej preferowane to poniżej lewego obojczyka. Elektrodę czy też elektrody wprowadza się przez naczynia żylne (drogi preferowane stanowią żyła odpromieniowa lub żyła podobojczykowa) - następnie pod kontrolą radiologiczną do serca, zależnie od typu stymulacji - do prawej komory, lub także do prawego przedsionka. Kiedy niezbędna jest stymulacja dwukomorowa, to wprowadza się dodatkową elektrodę poprzez zatokę wieńcową do jednej z żył serca położonych na bocznej ścianie lewej komory. Już podczas zabiegu wykonuje się pomiar sygnału pochodzącego z elektrody, oporność i próg stymulacji.

Przeciwwskazaniem do wszczepienia rozrusznika serca są: przejściowe lub odwracalne zaburzenia automatyzmu lub przewodzenia, a także miejscowe lub uogólnione zakażenie.

Stenty

Na przestrzeni ostatnich lat wykonuje się coraz więcej implantacji stentów. Stent wygląda jak maleńka sprężynka, jest to rodzaj perforowanej rurki zbudowanej z cienkiej siateczki. Umieszcza się go wewnątrz zwężonego naczynia krwionośnego za pomocą cewnika balonikowego, co powoduje jego rozszerzenie. Wprowadza się cewnik zakończony balonem, na którym znajduje się stent na przykład do tętnicy wieńcowej poprzez nakłucie tętnicy promieniowej, ramiennej lub biodrowej. Gdy stent znajdzie się już na miejscu docelowym, balon się rozpręża pod wpływem płynu izotonicznego lub powietrza, następnie cewnik zostaje usunięty pozostawiając stent. Zwężenie zwykle zostaje całkowicie usunięte. Po zabiegu pacjent musi pozostać przez kilkanaście godzin w pozycji leżącej, a najczęściej w następnym dniu opuszcza szpital. Przez pewien czas po zabiegu pacjent przyjmuje dodatkowo leki hamujące krzepnięcie, ale zapobiec wykrzepianiu krwi na stencie, co groziłoby nagłym zamknięciem naczynia. Poprzez implantację stentów leczymy nowe schorzenia albo nawroty zwężenia leczonej już tętnicy, przywracając drożność naczynia. Stenty dzielimy na: metalowe (BMS - Bare Metal Stent) oraz pokrywane lekiem (DES - Drug Eluting Stent).