Rozruszniki i stenty

Dieta po operacji serca
Każdy zabieg operacyjny, w tym zabieg kardiochirurgiczny jest bardzo dużym obciążeniem dla organizmu. Wymaga przeprowadzenia dogłębnego postępowania diagnostycznego oraz odpowiednio zbilansowanego sposobu odżywiania, który zapewni pacjentowi szybki powrót do pełnej sprawności.Właściwe żywienie w okresie okołooperacyjnym, czyli przed i po operacji jest istotnym elementem pozwalającym na zmniejszenie ryzyka rozwoju niedożywienia, pozwala na szybkie gojenie się ran, zapewnia krótszy czas hospitalizacji oraz zmniejsza ryzyko powikłań pooperacyjnych. Zapotrzebowanie energetyczne pacjenta w okresie okołooperacyjnym zwiększa się. Jednak w skutek toczącego się w organizmie procesu chorobowego, utraty łaknienia, pacjent nie zaspokaja potrzeb żywieniowych organizmu. W ciężkich i przewlekłych stanach chorobowych takie postępowanie może doprowadzić do rozwoju niedożywienia. Aby do tego nie dopuścić przed planowanym zabiegiem kardiochirurgicznym należy zadbać o właściwie zbilansowaną, dostarczającą wszystkich składników pokarmowych dietę, szczególnie bogatą w białko, które wpływa na procesy odbudowy tkanek i narządów oraz zapewnia łatwiejsze gojenie ran pooperacyjnych.
Wszczepianie rozrusznika serca
W przypadku pacjentów, którzy cierpią na bardzo silne zmiany akcji serca, konieczne jest wykonanie szczegółowych badań i podjęcie leczenia. Mowa tutaj o zbyt silnym spowolnieniu akcji mięśnia sercowego (fachowo stan taki nazywa się bradykardią, czyli rzadkoskurczem serca).Nie ulega wątpliwości, że spowolnione bicie serca, spowodowane jest w większości przypadków niewydolnością bądź uszkodzeniem w przewodnictwie i generowaniu impulsów elektrycznych. Patologia ta może występować zarówno u dzieci, osób dorosłych jak i starszych.Stan ten stanowi zagrożenie dla zdrowia oraz życia pacjenta. Jedynym ratunkiem dla pacjentów cierpiących na bradykardię pozostaje wszczepienie stymulatora serca (rozrusznika serca). To dzięki niemu możliwe jest generowanie pobudzenia, które rozchodzi się w sercu i prowadzi do jego skurczu. Stymulatory serca mogą być zakładane na pewien czas bądź na stałe.
Co to jest sztuczne płuco-serce?
Porada składa się z:Wprowadzenie do porady,Cel krążenia pozaustrojowego,Budowa sztucznego płuco-serca.Poznanie szczegółowych faktów dotyczących anatomii, fizjologii i patofizjologii człowieka (zwł. pracy układu sercowo-naczyniowego) oraz rozwój nowoczesnej anestezjologii, opracowanie produkcji heparyny (jako silnego środka przeciwzakrzepowego), pozwoliło na wdrożenie metody krążenia pozaustrojowego – tzw. sztucznego płuco-serca – u pacjentów z wadami wrodzonymi serca, czy też tętniakami (poszerzeniami) aorty w przebiegu miażdżycy.
Jak działa rozrusznik serca?
W zdrowym sercu funkcje rozrusznika spełnia węzeł zatokowy, który generuje impuls elektryczny. W skład układu przewodzącego wchodzą węzeł przedsionkowo-komorowy, pęczek Hisa oraz prawa i lewa odnoga pęczka Hisa. Ten sprawnie funkcjonujący układ daje możliwość normalnego funkcjonowania w życiu codzienny. W sytuacji gdy mamy do czynienia z różnego rodzaju chorobami obejmującymi węzeł zatokowy bądź gdy dochodzi do uszkodzenia układu przewodzącego impulsy elektryczne, bardzo często mamy do czynienia ze zwolnieniem pracy serca a nawet okresowym zatrzymaniem jego pracy. Koniecznym jest w zastosowanie tzw. rozrusznika serca.
Reklama
By-passy, czym są?
By-passy (inaczej: bajpasy, operacja pomostowania aortalno- wieńcowego), to zabieg wykonywany u osób z choroba wieńcową, w celu poprawy ukrwienia mięśnia sercowego. Operacja ta polega na doprowadzeniu krwi do wszystkich naczyń, dzięki pomocy sztucznych połączeń pomiędzy aortą a tętnicami wieńcowymi.

Reklama

Rozrusznik serca (stymulator) jest urządzeniem, które służy do elektrycznego pobudzania rytmu serca. Rodzaj stymulatora oraz typ zastosowanej stymulacji zależą od schorzenia, które było wskazaniem do wszczepienia rozrusznika serca. Stosowany jest kod czteroliterowy, który informuje o rodzaju zastosowanej stymulacji. Kod ten jest wpisywany w książeczkę stymulatorową pacjenta, którą otrzymuje po zabiegu i z którą co pewien czas zgłasza się na kontrole lekarskie. Zaleca się, aby pierwsza kontrola odbyła się po 2-3 miesiącach, następnie co najmniej raz w roku. W przypadku zagrażających pacjentowi zaburzeń rytmu serca ( np. zespół chorego węzła zatokowego, migotanie przedsionków z wolną akcją serca, czy też omdleń), których leczenie farmakologiczne nie przyniosło oczekiwanych rezultatów, wskazane jest wszczepienie rozrusznika serca. Decyzja o wszczepieniu stymulatora jest oparta o szereg badań dodatkowych określających stopień zaawansowania zaburzeń rytmu, obecne objawy i ich wpływ na codzienne funkcjonowanie i komfort życia pacjenta.

Wszczepienie rozrusznika serca jest zabiegiem wykonywanym w znieczuleniu miejscowym i sedacji. Elektrostymulacja serca może być czasowa lub stała. Stymulację czasową stosuje się u pacjentów z przejściową objawową bradyarytmią, czy też u takich chorych, którzy są zagrożeni jej wystąpieniem. Rozrusznik serca wszczepia się podskórnie, miejsce najczęściej preferowane to poniżej lewego obojczyka. Elektrodę czy też elektrody wprowadza się przez naczynia żylne (drogi preferowane stanowią żyła odpromieniowa lub żyła podobojczykowa) - następnie pod kontrolą radiologiczną do serca, zależnie od typu stymulacji - do prawej komory, lub także do prawego przedsionka. Kiedy niezbędna jest stymulacja dwukomorowa, to wprowadza się dodatkową elektrodę poprzez zatokę wieńcową do jednej z żył serca położonych na bocznej ścianie lewej komory. Już podczas zabiegu wykonuje się pomiar sygnału pochodzącego z elektrody, oporność i próg stymulacji.

Przeciwwskazaniem do wszczepienia rozrusznika serca są: przejściowe lub odwracalne zaburzenia automatyzmu lub przewodzenia, a także miejscowe lub uogólnione zakażenie.

Stenty

Na przestrzeni ostatnich lat wykonuje się coraz więcej implantacji stentów. Stent wygląda jak maleńka sprężynka, jest to rodzaj perforowanej rurki zbudowanej z cienkiej siateczki. Umieszcza się go wewnątrz zwężonego naczynia krwionośnego za pomocą cewnika balonikowego, co powoduje jego rozszerzenie. Wprowadza się cewnik zakończony balonem, na którym znajduje się stent na przykład do tętnicy wieńcowej poprzez nakłucie tętnicy promieniowej, ramiennej lub biodrowej. Gdy stent znajdzie się już na miejscu docelowym, balon się rozpręża pod wpływem płynu izotonicznego lub powietrza, następnie cewnik zostaje usunięty pozostawiając stent. Zwężenie zwykle zostaje całkowicie usunięte. Po zabiegu pacjent musi pozostać przez kilkanaście godzin w pozycji leżącej, a najczęściej w następnym dniu opuszcza szpital. Przez pewien czas po zabiegu pacjent przyjmuje dodatkowo leki hamujące krzepnięcie, ale zapobiec wykrzepianiu krwi na stencie, co groziłoby nagłym zamknięciem naczynia. Poprzez implantację stentów leczymy nowe schorzenia albo nawroty zwężenia leczonej już tętnicy, przywracając drożność naczynia. Stenty dzielimy na: metalowe (BMS - Bare Metal Stent) oraz pokrywane lekiem (DES - Drug Eluting Stent).