Ostre zespoły wieńcowe

Nie ma tu znaczenia patomechanizm schorzenia. Wśród chorób niedokrwiennych wyróżnia się chorobę wieńcową, która obejmuje stany niedokrwienne mięśnia sercowego związane ze zmianami w tętnicach wieńcowych.

Choroba wieńcowa może mieć postać ostrą lub przewlekłą. W przypadku postaci ostrej na podstawie wyjściowego EKG rozróżnia się zespoły wieńcowe z uniesieniem ST bądź bez uniesienia. Na podstawie obrazu klinicznego, biochemicznych wskaźników uszkodzenia mięśnia sercowego oraz obrazu EKG wyróżnia się niestabilną dławicę piersiową, zawał serca bez uniesienia ST, zawał serca z uniesieniem ST, zawał serca nieokreślony oraz nagły zgon sercowy. Bazując na ewolucji obrazu EKG określa się zawał serca bez załamka Q lub z załamkiem Q.

fot. pantherstock

Świeży zawał serca rozpoznaje się, gdy istnieją dowody martwicy kardiomiocytów w sytuacji odpowiadającej ostremu niedokrwieniu mięśnia sercowego.

W takim przypadku zawał rozpoznaje się w każdej z wymienionych sytuacji:

• wzrost i/lub spadek wartości biomarkera sercowego z co najmniej jedną wartością powyżej 99. centyla górnej granicy przedziału oraz co najmniej jeden z poniższych warunków: objawy podmiotowe niedokrwienia mięśnia sercowego nowe zmiany odcinka ST i załamka Q lub nowy blok lewej odnogi pęczka Hisa wystąpienie patologicznych załamków Q w obrazie EKG stwierdzenie nowego obrazu nieżywotnego mięśnia sercowego lub nowej nieprawidłowości odcinkowej ruchomości sciany serca wykrycie zakrzepu tętnicy wieńcowej;
• zgon sercowy;
• zawał serca związany z zakrzepicą w stencie;
• zawał serca związany z przezskórną interwencją wieńcową;
• zawał serca związany z pomostowaniem aortalno-wieńcowym.

Zawał przebyty rozpoznaje się w przypadku wystąpienia patologicznych załamków Q w obrazie EKG, których nie można wytłumaczyć inną przyczyną, stwierdzenia nieżywotnego obszaru mięśnia sercowego lub w przypadku występowania cech przebytego zawału serca w badaniu anatomopatologicznym.